ارزیابی قابلیت ایمنی زایی dna واکسن بیان کننده ژن tes-70 لارو توکسوکارا کنیس در موش

توکسوکارا کنیس از جمله نماتودهای شایع روده باریک سگ سانان در سرتاسر جهان است. آلودگی توله سگ-ها به لاروهای مهاجر انگل باعث ایجاد التهاب و ادم بافت ریه شده و کرم بالغ در توله سگ های شدیداً آلوده، باعث توقف رشد، اسهال و استفراغ و گاهی انسداد روده می گردد. در انسان لارو مهاجر ممکن است در برخی موارد، بیماری حاد تحت عنوان سندرم مهاجرت احشایی و یا سندرم مهاجرت چشمی نیز ایجاد نماید. مشخص شده که آلودگی به لارو توکسوکارا کنیس منجر به القاء واکنش ایمنی گشته که در صورت آلودگی مجدد، از استقرار بخشی از لاروها جلوگیری می نماید. گلیکوپروتئین های دفعی-ترشحی لارو مرحله دو توکسوکارا کنیس می توانند پاسخ ایمنی در پستانداران ایجاد نمایند که اجزای آن لنفوسیت های کمکی نوع 2 ( تولید اینترلوکین های 4و5و10)، ائوزینوفیل ها و ige می باشند. در این حالت پاسخ ایمنی به صورت گرانولوماتوز ائوزینوفیلی و با ایجاد کیسه به دور لاروها، آنها را از بین می برد. از آنجا که توکسوکاریازیس امروزه بعنوان یک عفونت انسانی در سرتاسر جهان شناخته شده، توجه زیادی به تحقیقات در زمینه مکانیسم های دفاع ایمنی انسان بر علیه این بیماری شده است. واکسینه کردن انسان ها در مقیاس وسیع، به دلیل پایین بودن وقوع بیماری قابل اجرا نیست. بنابراین پیشگیری در انسان می بایست بر اساس جلوگیری از خورده شدن تخم های عفونی زا و همچنین لاروهای موجود در میزبان های انتقالی و یافتن راهی ارزان و ایمن برای واکسیناسیون سگ های ماده با هدف کشتن لاروهای خفته در بافت ها و جلوگیری از انتقال آنها به نتاج انجام گیرد. با توجه به اینکه داروهای ضد کرمی تنها بر کرم های بالغ موثر بوده و قادر به از بین بردن کامل لاروها نیستند، وجود یک واکسن ضد لارو می تواند خلأ موجود را در کنترل بیماری پر نماید. تلاش ها در جهت تولید ملکول های دفعی-ترشحی نوترکیبی که همه خصوصیات آنتی ژنی ملکول های جدا شده از محیط کشت را دارا بوده و بتواند از میزبان در برابر توکسوکارا کنیس محافظت کند، با عدم موفقیت روبرو شده اند. هدف از این تحقیق‏، بیان پروتئین مذکور در سیستم بیانی میزبان یوکاریوتی بود، تا بتوان ملکول tes-70 مشابه آنچه از محیط کشت کرم جدا می شود را تولید کرده و ایمنی زایی آن را بررسی نمود. در این مطالعه rna کامل لارو مرحله دو توکسوکارا کنیس استخراج شده و با انجام rt-pcr با استفاده از پرایمرهای طراحی شده، ژن tes-70 تکثیر گردید. قطعه مذکور وارد پلاسمید بیانی یوکاریوتی pcdna-3 شده و پلاسمید نوترکیب وارد سلول های mdck شدند. سپس بیان پروتئین با انجام آزمایش ifa مورد بررسی قرار گرفت. در ادامه پلاسمید نوترکیب به موش تزریق گردید و اثر ایمنی زایی آن با گروه های شاهد مقایسه شد. میانگین تعداد لاروهای بدست آمده از گروه واکسینه شده با pcdna3-tes70 (میانگین 33/11 لارو) ، 32/45% گروه واکسینه شده با pcdna3 (میانگین 25 لارو) بود (sig=0.011). همچنین میانگین تعداد لاروهای بدست آمده از گروه واکسینه شده با pcdna3-tes70، (میانگین 33/11 لارو)، 43% گروه دریافت کننده آب مقطر(میانگین 33/26 لارو) محاسبه گردید (sig=0.008).به عبارت دیگر، واکسیناسیون با پلاسمید بیانی نوترکیب واجد قطعه tes-70، باعث کاهش 68/54 درصدی استقرار لارو نسبت به گروه شاهد دریافت کننده پلاسمید به تنهایی و 57 درصدی نسبت به گروه شاهد دریافت کننده آب مقطر می گردید.